Και αντιλαμβάνομαι πάλι τρομαγμένη πόσο αδύναμη, μίζερη και άτονη ουσία πρέπει τελικά να είναι αυτό που μεγαλόστομα αποκαλούμε ψυχή, πνεύμα, συναίσθημα, αυτό που αποκαλούμε πόνο, αφού όλα αυτά ακόμα και στον έσχατο βαθμό τους δεν είναι σε θέση να καταστρέψουν το κορμί που υποφέρει, το σώμα που βασανίζεται - διότι αντέχουμε αυτές τις ώρες, και το αίμα συνεχίζει να κυλάει στις φλέβες μας, αντί να πεθάνουμε και να σωριαστούμε στη γη σαν δέντρο που το χτύπησε κεραυνός.
από τις Είκοσι τέσσερις ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας του Στέφαν Τσβάιχ.
από τις Είκοσι τέσσερις ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας του Στέφαν Τσβάιχ.
