Έψαχνα να βρω το σπίτι μου. Οι δρόμοι ήτανγεμάτοι ερείπια· μοναχά τοίχους πεσμένους καιπέτρες έβλεπες· κι ούτε ένας άνθρωπος δεν φαινόταν.Και τότε φάνηκε η άρρωστη μητέρα.
Ποτέ δεν ήταν τόσο καλά, γεμάτη ενέργεια και δύναμη,με πήρε απ’ το χέρι και βρεθήκαμε σ’ ένασυμπαθητικό δωμάτιο, το σπίτι μας.Εγώ έκλαιγα, έκλαιγα γοερά…Κι αυτή: Μη κλαις, ο καθένας μας με τη σειρά του. |
Πηγή
